ରାଜକିଶୋର ଦାସ
କେହି ଜଣେ କହିଥିଲେ
ଦୁଇଟି ନିଆଁର ସମାହାର ଦୁନିଆ
କେବେ ଏନ୍ତୁଡ଼ି କେବେ
ଚିତାର ରଡ଼ ନିଆଁ |
ଏବେ କିନ୍ତୁ ଜାଣି ହେଲାଣି
ଅଲଗା ଅଲଗା ଦୁଇଟି ଦୁନିଆ ହିଁ ଦୁଇ ଦୁନିଆ
ଗୋଟିଏ ତମର, ଗୋଟିଏ ମୋର |
ଏଠି ସମସ୍ତେ ଜାଣି ଗଲେଣି
ମୁଁ ଗୋଟାପଣେ ତମର
ସକାଳୁ ସଞ୍ଜଯାଏ
ତମ କଥା ହିଁ ଭାବି ହେଉଥାଏ
ଜପି ହେଉଥାଏ
ତୁମ ଦୁନିଆରେ ତୁମେ ଖୁସି ?
କାଳେ ତୁମେ ଖାଇବାକୁ ମଣୋହି
ଶୋଇବାକୁ ପହୁଡ଼
ଓ ପ୍ରେମେଇବାକୁ ରାହାସ କୁହାଯାଏ |
ତୁମର ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଆଖି ଅଛି
ସତରେ ଭାରି ସୁନ୍ଦର,
କିନ୍ତୁ, ମୋର ସନ୍ଦେହ
ସେ ଆଖିରେ ତମେ ଦେଖିପାର କି, ନପାର !
କେତେ ବିଲିବିଲା, ଆବୁଡ଼ା ଖାବୁଡ଼ା
ସାରା କାନ୍ଭାସ୍
ତୁମର ହିଁ ଚିତ୍ର ଆଉ ଚିତ୍ର |
ତୁମ ଓଠ ଭାରି ରୋମାଣ୍ଟିକ୍
କେଜାଣି ତମେ କଥା କହି ଶିଖିଛକି ନାହିଁ
ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦର ଉଚ୍ଚାରଣ ଶୁଣି ନାହିଁ କେବେ
ହସ କଥା ତ ଛାଡ଼ !
ଏବେ ତ ମୋର ଘୋର ସନ୍ଦେହ
ତୁମ କାନକୁ ବି ଶୁଭୁଛିକି ନାହିଁ,
ଝାଞ୍ଜ, ଢୋଲକିର ସିମ୍ଫୋନିରେ
ଅଝଡ଼ା ନୀରବତାରେ
ତୁମ ନାଁ କେତେଥର ଧରିଛି
ଥରେ ବି’ ତ ମୋ ଆଡ଼େ ଚାହିଁନ ?
ତଥାପି ସେମାନେ କହନ୍ତି
ସାରା ବଜାର, ସାରା ସହର ତୁମର
ଏମିତିକି
ମୋର ଇହ ଆଉ ପରକାଳ |
ସେଦିନ ତମ ସହ
ମନ୍ଦିରରେ ଦେଖା ହେଇଗଲା ଯେ’
ତୁମେ ତ ବେଶ୍ ଅଚିହ୍ନା ମଣିଲ ?
ରାଜରାସ୍ତାରେ ଗଲାବେଳେ
ସମୁଦ୍ର କୂଳେ ଦୂରଠୁ ଦୂରକୁ
ଚାହିଁ ରହିଲାବେଳେ
ତମେ ତ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଥାଇ ବି ନ’ଥିଲ |
ଦେଖ ମୋ ଦୁନିଆ
କେତେ ମାୟାରେ ଘେରା,
କେହି ନାହିଁ, କେହି ନାହିଁ
ସତରେ କେହି ନାହିଁ,
ତଥାପି ହୁଲ୍ସ୍ଥୁଲ୍ ଚୈତନ୍ୟ
ସମ୍ମୋହନରୁ ଗଭୀର ସମ୍ମୋହନ |
0 Response to "ମାୟା"
Post a Comment